یکی از مهمترین بخش‌های این رویکرد، اختصاص صندلی دانشگاه به‌کسانی است که به لحاظ علمی در اولویت نبوده و عملا جای داوطلبان با استعادتر از خود در در کنکور را اشغال کرده‌اند. دانشجویانی که به حق خود نرسیده‌اند علاوه بر مشکلات روحی و اجتماعی ناشی از ناکامی که حق‌شان نیست، یا مجبورند تن به رشته‌های پایین‌تر بدهند که عقده این مظلومیت تا پایان عمر همراه‌شان خواهد بود، یا برای ادامه تحصیل در رشته مورد علاقه‌شان، به خارج از کشور بروند که علاوه بر بار مالی جدی بر اقتصاد خانواده و کشور، مشکلات عدیده دیگری هم به دنبال خواهد داشت.
بنابراین خودمان به واسطه برخی سهمیه‌ها با دستان خودمان بخشی از افراد با استعداد را برای ادامه تحصیل راهی کشورهای دیگر می‌کنیم، بنده به عنوان استاد ارشد یکی از دانشگاه‌های بین‌المللی خارج کشور که حدود ۱۳۰۰ دانشجوی ایرانی در آن شاغل به تحصیل هستند، بسیار متاسف می‌شوم که ما ایرانی‌ها اعم از دانشجو و استاد، باید با صرف هزینه‌های متعدد و فراوان در خارج از کشورمان به‌تحصیل و کار مشغول باشیم! آیا کشوری مانند ایران با وسعت و پتانسیل فراوان و گاه بی‌نظیر نمی‌تواند این امکان را درون کشور تامین کند؟ ضمن استقبال از پذیرش دانشجویان خارجی در دانشگاه‌های کشور، آیا بهتر نیست فرزندان کشورمان را نسبت به آنها در اولویت قرار دهیم تا مجبور به ترک خانه خود نشوند؟
طبق برآوردها، حدود ۸۰ تا ۱۰۰ هزار دانشجوی ایرانی در خارج کشور مشغول به تحصیل هستند که بخش عمده‌ای از آنها می‌توانستند در شرایط طبیعی، در کشور خودشان تحصیل کنند (صرف نظر از سرمایه انسانی از دست رفته تقریبا غیرقابل محاسبه، این عدد را ضربدر متوسط ۱۰ هزار دلار شهریه سالانه و تقریبا همین مقدار هزینه زندگی کنید تا ببینید چه سرمایه مادی از کشور هر سال خارج می شود). این دانشجویان، که بخشی از آنها دیگر به کشور برنخواهند گشت، با شیب ملایم ولی مثبت هر سال در حال افزایش هستند، مشکلات این دانشجویان و خانواده‌های آنها کم نیست، درکنار نوسانات ارز رویکردهای ضدمهاجرتی غرب روز به روز بیشتر می‌شود که به مشکلات آنها می‌افزاید.
امید می‌رود نمایندگان محترم مجلس و به ویژه دولت محترم جدید به این مسئله جدی‌تر بپردازد و ضمن احترام به فرزندان خانواده‌های محترمی که از این سهمیه‌ها استفاده می‌کنند، برای رفع مشکل چاره جویی کنند. نگارنده با کمک به افرادی که از این سهمیه‌ها استفاده می‌کنند مخالف نیست، آنها حق‌شان است و به گردن کشور حق دارند ولی مدیریت کشور بهتر است در بستری دیگر این حقوق را تامین کند، شاید بتوان این مساعدت‌ها را در فضایی دیگر که موجب آسیب کمتر به کشور و دیگران می‌شود انجام داد. با اطمینان می‌توان ادعا کرد که بخشی از خانواده‌های محترمی که از این سهمیه‌ها استفاده می‌کنند یا واجد شرایط استفاده از سهمیه هستند، از سیاست‌های عدالت خواهانه و منصفانه استقبال خواهند کرد.
*استاد ارشد بین‌المللی
۲۳۳۲۳۳
