در تاریخ ورزش ایران روسای فدراسیونی بودند که بیش از دو دوره رئیس بودند و بعضی نیز توانستند با حدود سه دهه ریاست، رکورد بزنند!
مریم روحی: فدراسیون های ورزشی بیش از آن که موفقیت های جهانی و افتخارات پایدار بین المللی داشته باشند؛ بیشتر روسایی را به خود دیدند که توانستند بیش از دو یا سه دوره برمسند ریاست بنشینند و به نوعی امپراتوری در مدیریت رشته مورد نظر ایجاد کنند.
در ادامه به تعداد از روسای فدراسیون که سال های زیادی روی صندلی تکیه زده بودن اشاره می کنیم:
ناطق نوری و حکومت بر بوکس!
احمد ناطق نوری از جمله روسای فدراسیونی بود که سال ها روی صندلی ریاست بوکس نشست و قانون هم با او پیش رفت تا سرانجام خودش خسته شد و رفت!
ناطق نوری که در ۸۰ سالگی از فدراسیون بوکس رفت با بیان اینکه خسته شده و فرصت اداره این رشته را ندارد؛ گفت: وزیر به من لطف داشت و خواست کنار بوکس بمانم تا نیروهای جدید را هدایت کنم.
او جزو رکوردداران حضور ممتد در یک فدراسیون ورزشی قبل و بعد از انقلاب بود که با وجود قانون منع به کارگیری بازنشستگان بازهم در فدراسیون ماند.
در دوره ۲۸ ساله ریاست ناطق بر فدراسیون بوکسی نه مدالی به دست آمد و نه موفقیتی حاصل شد.
ناطق نوری با حسن غفوری‌فرد، مصطفی هاشمی‌طبا، محسن مهرعلیزاده، محمد علی‌آبادی، علی سعیدلو، محمد عباسی، محمود گودرزی و سلطانی‌فز به عنوان رئیس سازمان تربیت بدنی و وزیر ورزش کار کرد.
محمد مایلی کهن اظهارنظر عجیبی درباره او داشت و گفت: سلطنت ناطق نوری بر بوکس ایران بیشتر از سلطنت محمدرضا پهلوی است!
البته ناطق هم پاسخ او را داد و گفت: : وقتی من بوکس کار می‌کردم او حتی در گهواره هم نبود!
ناطق نوری در دوره ریاستش درگیری های زیادی داشت که از آن می توان به مشاجره با احسان روزبهانی اشاره کرد که در نهایت احضاریه ای به خاطر "تهام نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی" برای ملی پوش آمد!
ناطق سال ۹۶ از فدراسیون بوکس رفت بدون آن که نام نیکی از خود به جای گذاشته باشد!
مرحوم داودی که رکوردش شکست
مصطفی داودی از سال ۶۲ تا اردیبهشت ۸۹ به عنوان رئیس فدراسیون ناشنوایان حاضر بود که مدت ها رکورد بیشترین دوره ریاست را در اختیار داشت اما جای خود را به ناطق داد!
او سال ۹۴ در سن ۷۶ سالگی درگذشت.
داودی هم ریاست سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک را برعهده داشت.
اسکی در قبضه شمشکی ها!
عیسی ساوه شمشکی که ۴ سال قهرمان اسکی مدارس بود د وبار روی صندلی ریاست این فدراسیون نشست. او نخستین بار به مدت ۷ سال و از سال ۶۱ تا ۶۸ نفر اول فدراسیون بود. بعد از غیبت ۸ ساله ساوه شمشکی سال ۷۴ او دوباره به فدراسیون آمد و رئیس شد.
دوران ریاست بیش از ۲ دهه او چنگی به دل نزد و تمام فدراسیون به نام شمشکی ها سند خورده بود!
بهرام ساوه‌شمشکی پسر بزرگ او، مدیر کمیته روابط بین الملل و نماینده ایران در فدراسیون جهانی، مرتضی ساوه شمشکی برادرش رئیس کمیته آموزش و رئیس هیأت اسکی استان تهران، مهین ساوه‌شمشکی همسر برادرش مربی تیم ملی زنان، برادر مهین ساوه‌شمشکی یعنی علی‌داد ساوه‌شمشکی مربی تیم ملی مردان و حامد ساوه‌شمشکی پسر دیگر رئیس، ملی پوش بودند تا این چنین فدراسیون اسکی در انحصار ساوه شمشکی ها باشد!
در دوره مدیریت عیسی ساوه شمشکی موفقیتی برای ایران حاصل نشد و اسکی بازان یا آخر می شدند یا اصلا به خط پایان نمی رسیدند.
او به خاطر قانون منع به کارگیری بازنشستگان از فدراسیون رفت اما در کمال تعحب رئیس کمیته پارااسکی شد!
میرسلیم تنها رئیس نجات!
سید مصطفی میرسلیم دیگر رکورددار ریاست بر یک فدراسیون است. او سال ۶۸ به عنوان ریس فدراسیون غریق نجات انتخاب شد و سال ۹۶ صندلی را تحویل داد؛ یعنی ۲۸ سال! این رشته از زمان شروع فعالیت خود رئیسی جز میرسلیم به خود ندیده بود. او قبل از برگزاری انتخابات از سوی رئیس سازمان تربیت بدنی در سمتش ابقا شد و بعد از آن هم در سه دوره متوالی رای آورد اما برای چهارمین بار ناکام ماند.
فدراسیون نجات غریق در اواخر دوره او گرفتار حواشی شد و با انتقادهای زیادی نسبت به پیگیری حقوق این صنف مواجه بود. انتقادهای ناجیان بویژه در مناطق ساحلی ایران با واکنش و پیگیری جدی از سوی مسئولان همراه نشد تا همه چیز به ضرر میرسلیم شود و او فدراسیون را ترک کند.
پولادگر با شکست مطلق رفت
محمدرضا پولادگر آخرین رئیسی است که بعد از دو دهه صندلی خود را تحویل داد. او از سال ۷۹ روی صندلی ریاست تکواندو نشست و تا ۱۴۰۰ هم به حکومتش در تکواندو ادامه داد.
در پایان رای‌گیری، ساعی ۲۹ رای آورد و رییس شد و پولادگر هم ۲۷ رای آورد.
تکواندو در سال های قبل به خاطر مدال های المپیکی اش که البته هیچ گاه پرتعداد نبود، مورد انتقاد قرار نگرفته بود اما عملکرد نزدیک به فاجعه در المپیک ریو و توکیو و تعداد زیاد مهاجران کار دست پولادگر داد. با وجود اینکه پولادگر قافیه را به قهرمان المپیک باخت اما هم چنان پیگیر بازگشت به تکواندو است!
بسکتبال ایران به نام محمود مشحون
تا سال ها بسکتبال ایران معنای مشحون می داد و نام محمود به توپ و تور ایران گره خورده بود. او دیگر رئیسی بود که به خاطر منع به کارگیری بازنشستگان رفت؛ او برخلاف بسیاری بدون مقاومت فدراسیون را تحویل داد و رفت.
او ۱۶ سال رئیس بود و در پایان دومین سال از سومین دوره چهارساله خود با بسکتبال خداحافظی کرد.
مشحون چند ماه بعد از انقلاب سال ۵۷ ایران برای اولین بار رئیس فدراسیون شد اما در سال ۵۹ و حدود یک سال بعد جای خود را مقدسیان داد. مشحون در سال ۷۳ و بعد از حدود ۱۴ سال باردیگر روی صندلی ریاست نشست و این با سه برابر دفعه قبل رئیس ماند!
بعد از ۵ سال او برای سومین به عنوان رئیس به فدراسیون بسکتبال بازگشت و از سال ۸۱ تا ۹۶ رئیس فدراسیون باقی ماند.
با وجود اینکه مشحون استعفا داد اما باید گفت که او چاره ای جز این کار نداشت چرا که وزارت از ترس تعلیق اجازه فشار آوردن به مشحون برای کناره گیری را نداشت و محمودخان نیز همکاری کرد و رفت.
حضور در المپیک، کسب سهمیه دو جام جهانی و اولین عنوان قهرمانی آسیا در دوره ریاست مشحون به دست آمد.
او سال ۸۶ اسکار بسکتبال جهانی را دریافت کرد.
اواخر دوره کار او بسکتبال ایران شرایط خوبی نداشت و نه تنها در تیم ملی بلکه تیم های باشگاهی نیز مشکلات زیادی وجود داشت.
ریاست ۱۷ ساله یزدانی خرم بر والیبال
محمدرضا یزدانی خرم از سیاسیون ورزشی ایران که هم سابقه ریاست فداسیون والیبال را دارد و هم کشتی جزو کسانی است که دوره ریاست طولانی دارد اما معتقد است که در ایران قحط الرجال نیست.
او از سال ۶۸ تا ۸۵ به مدت ۱۷ سال رئیس فدراسیون والیبال بود و بسیاری عملکرد خوب والیبال ایران در دهه ۹۰ را به لطف برنامه ریزی های او می دانند، نه فقط داورزنی.
فدراسیون او در سال‌های ۷۸ و ۷۹ و ۸۱ بهترین فدراسیون ورزشی ایران شد.
محمدرضا یزدانی خرم از سال ۸۵ تا ۹۰ نیز رئیس فدراسیون کشتی بود.
داورزنی رفت؛ اراده کرد و برگشت!
محمدرضا داورزنی که تمام موفقیت های والیبال به نام او ثبت شده است برای اولین بار در سال ۸۵ سکاندار والیبال و جانشین یزدانی خرم شد. او تا سال ۹۶ رئیس فدراسیون بود و در مجامع هم کسی حریف قدرت او نشد! داورزنی یک سال اول حضورش در فدراسیون سرپرست بود.
رئیس موفق والیبال برای حضور در پست معاونت وزیر بی خیال این رشته شد و به سئول رفت. داورزنی می دانست که هربار بخواهد می تواند به آسانی به والیبال برگردد. او سال ۹۸ بعد از خروج از وزارت به صندلی خود برگشت؛ صندلی که مدتی به ضیایی داده بود و آن را پس گرفت!
ضیایی به خاطر بازنشستگی رفت تا داورزنی برای چهارمین بار رئیس فدراسیون شود.
ترک ووشو به خاطر معاونت وزیر!
مهدی علی نژاد رئیس فدراسیون ووشو که رشته غیرالمپیکی است هم بیش از یک دهه رئیس فدراسیون بود. او ۱۳ سال رئیس بود و وسوسه معاونت وزارت ورزش او را هم‌مسیر داورزنی کرد! علی نژاد اواخر سال ۹۸ به خاطر حضور در پست معاونت وزیر ورزش از ووشو رفت.
به نظر می رسد با توجه به قدرت او در این رشته او هرزمان که بخواهد به مانند داورزنی به صندلی اش بر می گردد!
خداحافظی با روسایی که باختند!
یکی از نکاتی که در فدراسیون های در قبضه یک رئیس به چشم می خورد ناکامی مدیران در سال های پایانی است. در واقع این روسا به واسطه اینکه سال ها بدون رقیب بودند هیچ تلاشی برای بهبود اوضاع مدیریت خود نکرده و در فکر تقویت شرایط هم نیفتادند. پولادگر، مشحون و ناطق نوری از جمله روسایی بود در سال های پایانی مورد انتقاد قرار گرفتند و به هیچ وجه به روزهای ابتدایی دوره مدیریت خود شبیه نبودند. درگیری با رسانه ها، باخت های پیاپی و البته از دست دادن حامیان، نقاط مشترک روسای چند ساله فدراسیون های ایران است.
محمدرضا یزدانی خرم در گفت وگو با خبرآنلاین؛ درباره علت اصرار بعضی روسا برای ماندن بر مسند ریاست گفت: این قضیه کمال بی انصافی است که کسی مسائل ورزش و حقوق مردم را فدای امیال خودش و ریاست کند. اشکال شرعی و عرفی دارد.من ۱۷ سال رئیس فدراسیون والیبال بودم، روسای همه کشورهای آسیایی همدوره با من، هنوز هم رئیس هستند، اما اروپایی ها نه، عوض شده اند. آنهایی که مانده اند و کار می کنند معتقدند اگر فردی حتی ۹۰،۹۵ ساله باشند به شرط سالم بودن بماند و کار کند، چرا که تجربیاتش ارزشمند است. ولی درصدی از روسای قدیمی فدراسیونها هم وقتی می مانند کارهایشان تکراری می شود، مگر اینکه راهکارهای جدید ارائه بدهد یا مشاوران خلاقی داشته باشد و اگر کنار برود هم معاونانش با همان همکارانش کار کنند. کناره گیری روسایی که کار جدیدی ندارند هیچ ایرادی ندارد ولی این قضیه آئین نامه می خواهد.
۲۵۳ ۲۵۱
