شرایط بهینه نگهداری ریه چیست؟

محققان دریافتند که دمای بهینه برای نگهداری ریه چقدر است و با این دانش می‌توانند به بیماران پیوندی بیشتری کمک کنند.

به گزارش بهداشت نیوز، استاندارد طلایی برای نگهداری ریه‌ها برای روش‌های پیوند، بسته‌بندی آن‌ها در یخ در خنک‌کننده‌ها بوده است که آن‌ها را در دمای تقریباً ۴ درجه سانتی‌گراد (۳۹ درجه فارنهایت) نگه می‌دارند. اما نگاهی به تحقیقات پیوند ریه نشان می‌دهد که دمای بهتری برای نگهداری ریه‌های اهداکننده وجود دارد که به طور چشمگیری زمان قابل پیوند ماندن آن‌ها را بهبود می‌بخشد.

اولین پیوند ریه در سال ۱۹۶۳ انجام شد. از آن زمان، هنگامی که ریه‌ها از بیماران خارج می‌شوند، آن‌ها را در یک خنک کننده با یخ بسته بندی می‌کنند و به سرعت به محل گیرنده می‌بردند.

به طور کلی، این روش می‌تواند ریه‌ها را تقریباً شش تا هشت ساعت قابل پیوند و زنده نگه دارد.

محققان به رهبری تیمی از دانشمندان از شبکه بهداشت دانشگاهی در تورنتو به داده‌های تجربی دهه‌های قبل نگاه کردند.

آن‌ها گفته اند : رویکرد ما برای حل این مشکل، یافتن دمای ذخیره‌سازی بهینه ریه با مشاهده داده‌های آزمایش‌های انجام‌شده در بیش از ۳۰ سال پیش بود، جایی که پیشگامان پیوند ریه به دما‌های بسیار پایین تا دمای بدن، نگاه می‌کردند.

دکتر عادل علی نویسنده اول مطالعه، دانشمند موسسه تحقیقاتی بیمارستان عمومی تورنتو گفت: داده‌ها نشان داد نگهداری ریه‌ها در دمای ۱۰ درجه سانتی‌گراد (۵۰ درجه فارنهایت) به جای دمای تقریباً ۴ درجه سانتی‌گراد (۳۹ درجه فارنهایت) تولید شده توسط یخ در خنک‌کننده بهترین روش است.

در واقع، مطالعه بر روی ۷۰ بیمار خارج از بیمارستان‌های تورنتو، وین و مادرید نشان داد که دمای بالاتر می‌تواند زمان نگهداری را تا ۳۶ ساعت افزایش دهد.

دکتر مارسلو سیپل گفت: تأثیر بالینی این مطالعه بسیار زیاد است. این مطالعه یک تغییر الگو برای عمل پیوند ریه است.

محققان دریافتند دمای گرمتر بسیار خوب عمل می‌کند، زیرا به حفظ عملکرد غشای سلولی و سلامت میتوکندری در سلول‌های ریه کمک می‌کند.

میتوکندری به تولید انرژی در سطح سلولی کمک می‌کند که از اجزای کلیدی سلامت اندام‌ها هستند. این یافته می‌تواند پیامد‌های گسترده‌ای برای روش‌های پیوند ریه داشته باشد.

با توجه به زمان نگهداری طولانی‌تر، ریه‌ها اکنون می‌توانند در مسافت‌های بیشتری حمل شوند، به این معنی که افراد بیشتری می‌توانند به اندام‌ها دسترسی داشته باشند.

افزایش توانایی ذخیره‌سازی می‌تواند به معنای برنامه‌ریزی بهتر برای روش‌ها و عمل‌های جراحی باشد