خبرگزاری های گزارش دادند که معدن کاوی در کوه ملک محمد با حکم دادگاه متوقف شده است.
من نمی دانم کدام دستگاه مجوز صدور معدن کاوی در یکی از حساسترین زیست بوم های ایران که ثبت میراث جهانی است را صادر کرده است. من نمی دانم کدام نهاد، کدام شرکت، کدام مهندس و کدام آدم تحصیل کرده ای به خودش اجازه داده است که قدم نا مبارک خودش را بر سرزمینی بگذارد که تخریب آن برابر است با پاک کردن زیباترین اثر هنری تاریخ طبیعت گرم ترین نقطه عالم. کسی که به خود جرات داده است چنین کند مانند پدری است که به خود اجازه داده تا سیمای زیبای مادرش و یا دخترش را اسید پاشی کند. او با پدری که بر گردن دخترش کارد کشید فرقی ندارد.
عمق این درد فراتر از آن است که بتوان توصیف کرد. معدن بزنیم، سنگ و خاکش را به خارج بفرستیم و یا خانه های یک مشت آدمهای زمین خوار و بساز و بفروش را مزین کنیم تا مشتی پول به جیب بزنیم و بعد که جیبمان پر شد راهمان را بگیریم برویم در جنگل های بکر کانادا عکس یادگاری بیاندازیم.
من حالم به هم می خورد، حالم به هم می خورد از آن دانشگاهی که چنین مهندسانی را تربیت کرده است، حتی اگر این دانشگاه دانشگاه خودم باشد. حالم به هم می خورد از جامعه ای که عمق ابتذال در آن به حدی است که حتی به لوت هم رحم نمی کنند. لوت خواران مدرنی که دیگر جایی برای پر کردن جیبشان پیدا نکرده اند و چشم طمع به لوت دوخته اند. بین اینها و آنهایی که با چرخ ماشین هایشان دهها خودرو را برای تفریح می برند و به خیال خودشان آب معدنی به روباه شنی می دهند ندارد.
فرقی ندارد بین این معدن کاو و یا آن نادانی که با پر کردن سگ و آمیختن سگ و گرگ، در عمق لوت گرگاس را به جان آخرین نشانه های حیات می اندازد. این ابتذال نتیجه فقر دانش و عدم مسئولیت پذیری سازمان های مسئول رخ می دهد، مسئولینی که نه مدرکشان حسابی است و نه در راه رسیدن به پُستشان راه درست و اخلاقی را پیموده اند. آنها قیمت های ارزانی دارند و حاضرند هکتارها از سرزمین ایران را به یک پُرس چلوکباب ببخشند.
همین کارشناس نمایانی بودند که چشمشان را بستند به روی کشاورز نمایانی که با پر کردن زمین با کود و سم سلامت هشتاد میلیون ایرانی را به خطر انداختند. آنهایی که چشمشان را بستند به روی پمپ هایی که آب حیات را از سرزمین مکیدند. این همه نا مردی در این سرزمین نتیجه ابتذال علمی و مدیریتی در کشور است. تربیت مهندسان و متخصصانی که هم از دانش تهی هستند، هم از اخلاق و هم کوچکترین حسی به مادرشان ایران ندارند.
* استاد گیاه شناسی دانشگاه تهران
