تینا مزدکی_پیش از توافق بر سر یک سیستم مختصات، مسیریابی وضعیت آشفته‌ای داشت. البته می‌شد مسیریابی کرد، اما کشورها بر سر اینکه «نصف‌النهار مبدأ» نقطه‌ای که طول جغرافیایی در آن ۰ درجه تنظیم می‌شود، باید کجا باشد، اختلاف نظر داشتند. فرانسه نقشه‌هایی را منتشر می‌کرد که نصف‌النهار مبدأ از پاریس می‌گذشت، در حالی که چین نقشه‌هایی را ایجاد می‌کرد که ۰ درجه از پکن عبور می‌کرد؛ این موضوع برای هر کسی که می‌خواست در سراسر جهان مسیریابی کند، یک کابوس بود. به طور خلاصه، بیشتر کشورها اصرار داشتند که نصف‌النهار مبدأ باید از کشور خودشان عبور کند و آن را به راحتی (برای خودشان) روی ۰ درجه تنظیم می‌کردند.
در کنفرانس بین‌المللی نصف‌النهار در واشنگتن در سال ۱۸۸۴، که توسط چستر آرتور، رئیس‌جمهور وقت آمریکا برگذار شد، ستاره‌شناسان و نمایندگان ۲۵ کشور گرد هم آمدند تا در مورد یک نصف‌النهار مبدأ جهانی تصمیم‌گیری کرده و به این سردرگمی پایان دهند. در این کنفرانس، به این نکته اشاره شد که استفاده از رصدخانه سلطنتی گرینویچ در لندن به عنوان نصف‌النهار مبدأ، جایی که خط بین‌المللی تاریخ قرار بود تنظیم شود، بسیار مناسب است، زیرا این خط تقریباً به طور کامل از روی آب عبور می‌کرد.
اکنون آن نقطه، صفر درجه طول جغرافیایی را مشخص می‌کند؛ خطی که از بالای سیاره به پایین کشیده شده و شرق را از غرب جدا می‌کند. تعیین ۰ درجه عرض جغرافیایی (که خط استوا است) بحث‌برانگیزتر بود، هرچند مشخص کردن آن (که نیازمند محاسبات نجومی زیادی بود) دشوارتر بود.
و اما در مختصات ۰,۰ چه چیزی وجود دارد؟ اینجا بخوانید.
۵۸۳۲۳
